Je ziet ze tegenwoordig steeds vaker voorbij komen op de verschillende social media kanalen zoals Facebook, Instagram en Twitter….De meest prachtige foto’s van ons eigen Melkwegstel. Meestal worden deze foto’s gemaakt met een normale camera en een standaard lens volgens de basisregels van de astrofotografie.

De technologie die tegenwoordig in de moderne camera’s wordt toegepast stelt ons in staat om met de huidige apparatuur geweldige opnames te kunnen maken en ons zo een blik op ons eigen universum te gunnen. Objecten die op 1000-en lichtjaren afstand staan komen zo ineens binnen handbereik. Grote heldere objecten, zoals de Orion nevel of het Andromeda Sterrenstelsel laten zich gemakkelijk vinden en fotograferen aan een donkere hemel.

Om echt een heldere foto te maken van deze objecten zal je toch echt iets dichter bij moeten gaan, en dat kan door bijvoorbeeld een gemiddelde telelens te pakken. Zelf maak ik vaak gebruik van de Samyang 135mm lens die een enorme opening heeft van F2.0 waardoor er in een relatief kort tijdsbestek toch enorm veel licht op de sensor valt. Hierbij moet je je bedenken dat een lens met een opening van F2.0 bijna 4x zoveel licht verzamelt in het zelfde tijdsbestek als een F4.0 lens. Dus in de regel geldt: “Hoe lichtsterker de lens hoe beter”. Uiteraard heeft een lichtsterke lens ook weer zijn nadelen aangezien de kleurschifting (chromatische abberaties) en scherpte naar de randen van het beeld (coma) vaak een stuk duidelijker aanwezig zien dan de langzamere lenzen. De keuze voor een lichtsterke lens moet je dus goed overwegen. Op de website van Ian Norman staat een heel stuk over welke lenzen nu het meest geschikt zijn voor het gebruik van astrofotografie. Van relatief budget vriendelijke lenzen tot het duurdere segment, Ian heeft het allemaal voor je op een rijtje gezet.

Wanneer je langere lenzen (lees meer mm’s) gaat gebruiken voor astrofotografie, dan ontkom je er niet aan om ook een zogenaamde “Tracker” aan te schaffen. Een “Tracker” is een apparaat die compenseert voor de draaiing van de aarde waardoor ook bij langere belichtingstijden de sterren als ronde puntjes worden weergegeven en er geen sterspoorvorming optreedt. Deze “Trackers” zijn in verschillende vormen en prijsklassen te verkrijgen. Zo biedt webwinkel van het Duitse TS-Optics verschillende trackers aan. Momenteel gebruik ik zelf een Omegon Star Track LX2 tracker welke gebaseerd is op het principe van een kookwekker. Het voordeel van deze tracker is dat je hem kunt gebruiken zonder dat je daar een externe stroomvoorziening voor nodig hebt. Je wind simpelweg het mechanisme op waarna de tracker keurig netjes de draaiing van de aarde compenseert gedurende een uur. Daarna moet je de tracker weer opnieuw opwinden.

Wil je nog dieper in de cosmos duiken dan kom je echt in de specifieke vormen van astrofotografie terecht en moet je een zogenaamde equatoriale montering en een geschikte Telescoop aan gaan schaffen. Je kunt met een degelijke montering (prijzen vanaf 800,- euro) tot wel minuten lang heel nauwkeurig de draaiing van de aarde compenseren en zo heel lang “volgen”. Dit is overigens wel afhankelijk van het gebruikte brandpunt van een telescoop aangezien ook hier geldt “hoe meer mm’s je gebruikt hoe nauwkeuriger je moet volgen”. Uiteraard kan je niet oneindig belichten aangezien je dan uiteindelijk ook een overbelichte foto zult overhouden.

De truc bij het maken van “Deep Sky” foto’s is dat je meerdere korte belichtingen (van ongeveer 3 tot 5minuten per belichting) op elkaar stapelt om zo meer signaal en uiteindelijk minder ruis in een foto te krijgen. Dit proces noemen ze “Stacken”. Het process van het Stacken, en de nabewerking van de foto’s in de daarvoor beschikbare programma’s is misschien nog wel belangrijker dan het verzamelen van de data. Al geldt ook hier dat met slechte data nooit een goede foto geproduceerd kan worden.

Ga je je nog verder verdiepen in de astrofotografie dan zal je ontdekken dat veel van het in het universum aanwezige licht in golflengtes worden uitgezonden die menig “normale” camera niet waar zou kunnen nemen omdat er bepaalde filters voor de sensor van de camera zitten welke deze golflengtes juist weg filteren. Dit zogenaamde H-alfa licht (lees waterstof-alfa) is afkomstig van waterstof emissie, waarbij de specifieke golflengte die wordt uitgezonden net buiten het rode spectrum van voor ons zichtbaar licht valt. Met speciale filters (Ha-filters) die specifiek dit Ha-licht doorlaten op je sensor en de rest van het licht juist tegenhouden, kan je door heel lang te belichten de meest indrukwekkende kijk op ons universum zichtbaar maken.